روح و ریحان

می گویم: یا باب الحوائج . . . .
و قنوت دستهایم، پر از یاد تنهایی‌ات می شود، تنهایی !
تنهایی در خلوتی به وسعت عرش و فرصتی به طول تاریخ.
تنهاییِ عارفانه‌ای که اعتکاف از صداقتت درس می گیرد و عبادت، مقابل پیشانی‌ات به خاک می افتد .
چه تلخ است، نگاه آزادی را زندانی کردن !
چه زشت است آسمان را به زندانبان سپردن !
می گویم : یا بابَ الحوائج ! و حاجتم بر آورده می شود ـ آخر کدامین حاجت بالاتر از توّجه و عنایت حضرتت !؟
مولا جان، بابَ الحوائج! دردمندانیم، جویای درمان؛ اینک این تو و کَرَمت!